“Wyciągnij rękę do ubogiego” (Syr 7, 32)
wybrane fragmenty
„Wyciągnij rękę do ubogiego” (Syr 7, 32). Starożytna mądrość postawiła przed nami te słowa jako uświęcony kodeks do wprowadzania w życie. Brzmią one dziś z całą swoją znaczeniową mocą, pomagając nam skoncentrować wzrok na tym, co istotne i przekroczyć barierę obojętności. Ubóstwo ma różne twarze, które domagają się uwagi pod jednym, szczególnym względem: w każdej z nich możemy spotkać Pana Jezusa, który objawił nam, że jest obecny w swoich najmniejszych braciach (por. Mt 25, 40).
(…) Modlitwa do Boga i solidarność z ubogimi i cierpiącymi są nierozłączne. Aby sprawować kult Panu przyjemny, konieczne jest, żeby rozpoznać w każdej osobie, również w tej najbardziej potrzebującej i odrzuconej, obraz Boga, który w niej jest odciśnięty. Dzięki temu otrzymujemy dar błogosławieństwa Bożego, który jest przyciągnięty szczodrością okazywaną potrzebującemu. Z tego też powodu czas poświęcany na modlitwę, nie może nigdy stać się wymówką dla zaniedbania bliźniego w trudnościach. Wręcz przeciwnie: błogosławieństwo Pana spływa na nas, a nasza modlitwa osiąga swój cel wtedy, gdy towarzyszy im służba ubogim.(…)
(…) Zawsze spotkanie osoby ubogiej jest dla nas wyzwaniem i pytaniem. Co możemy zrobić, aby wyeliminować lub przynajmniej zmniejszyć jej marginalizację i cierpienie? Jak możemy pomóc jej w ubóstwie duchowym? Wspólnota chrześcijańska jest wezwana do zaangażowania się w to doświadczenie dzielenia się, mając świadomość tego, że nie może ona delegować tego zadania innym. Aby być wsparciem dla ubogich, fundamentalną rzeczą jest osobiste życie ubóstwem ewangelicznym. Nie możemy czuć się „w porządku”, kiedy członek naszej rodziny ludzkiej jest zepchnięty na tyły i staje się cieniem. Krzyk milczenia wielu ubogich musi docierać do Ludu Bożego będącego zawsze i wszędzie w gotowości, by dać im głos, aby solidaryzować się z nimi i bronić ich przed hipokryzją oraz wieloma obietnicami bez pokrycia, a także by zaprosić ich do udziału w życiu wspólnoty.
Prawdą jest, że Kościół nie ma do zaproponowania rozwiązań kompleksowych, ale oferuje, z łaską Pana, swoje świadectwo oraz gesty współdziałania. Ponadto, Kościół czuje się w obowiązku wskazywać na potrzeby tych, którzy nie mają tego, co jest konieczne do życia. Przypominanie wszystkim o wielkiej wartości dobra wspólnego jest życiowym zobowiązaniem ludu chrześcijańskiego, które realizuje się w próbie ocalenia od zapomnienia tych wszystkich, których człowieczeństwo jest naruszone w ich podstawowych potrzebach.(…)
Wczytując się w słowa tegorocznego Orędzia Papieskiego odnajdujemy wezwanie do jeszcze cięższej pracy naszej organizacji na rzecz ubogich, bez oceniania, bez obojętności, w poczuciu wspólnoty chrześcijańskiej.
Wierzymy, że misją naszej organizacji jest być zawsze tam, gdzie potrzebuje tego drugi człowiek, bez względu na okoliczności. Dlatego w obecnej sytuacji organizujemy pomoc, angażujemy wszystkie nasze siły, by zaopiekować się najsłabszymi mieszkańcami Archidiecezji Lubelskiej.
Koronawirus, to słowo spędzające sen z oczu nam wszystkim, które jak nigdy wcześniej w historii przewartościowało nasze życie, również dla naszej organizacji. Mimo stanu epidemii codziennie sztab ok. 50 wolontariuszy jest w pełnej gotowości, aby ruszyć na pomoc seniorom. Każdego dnia wydajemy 200 posiłków osobom potrzebującym i przygotowujemy dla nich paczki żywnościowe, a nasz Ośrodek Wsparcia dla Osób Bezdomnych nieprzerwanie funkcjonuje mimo zagrożenia COVID-19.
Brak ogólnopolskiej zbiórki żywności, brak obchodów Niedzieli Miłosierdzia, brak naszych kampanii m.in. Biegów Caritas – to wszystko sprawia, że nasza sytuacja finansowa jest BARDZO TRUDNA. Nie wiemy co przyniesie nam jutro, ale wiemy że ze wsparciem ofiarodawców wszystko przetrwamy. Drodzy Darczyńcy pomóżcie nam trwać na straży w służbie potrzebującym.
Pomagam teraz
Środki finansowe można wpłacać bezpośrednio na konto: 46 1240 1503 1111 0000 1752 8351 lub za pomocą płatności online.
